HEAD HIGH Second Floor proudly presents “Passage to Chiang Mai” photography exhibition by Vinai Dithajohn, a photographer who records the history of common people. This show tells story about way of life of Chiang Mai people from almost three decades ago. Through close-up shots of black and white photos, Vinai’s artwork reflects the persona and lifestyle of the original local people in the past. The beginning of “Passage to Chiang Mai” began from a photographic journal of the slow train journey from Bangkok to Chiang Mai of Vinai who started a new career as a freelance traveling photographer in 1993. To experience a distinctive way of life of local people that is far from familiar images in newspapers or travel magazines has awakened an explorer instinct in Vinai and lead him to hunt for photographs that no one had captured before. And later in the year 2000, Vinai was selected to participate in a one-month black and white photography workshop organized by the Indochina Media Memorial Foundation in Chiang Mai. This is an opportunity that allows him to take time to capture the way of life of Chiang Mai people outside the normal tourist path. This photographic journey began from people at the Cattle and agricultural tools market in San Pa Tong district, to hill tribes on Doi Inthanon, to Tricycle taxi rider and tuk-tuks driver, to go-go performers in a bar converted from an old movie theater. and to ground of cabaret dancers in the hidden bar near Chiang Mai University. In this exhibition, the uniqueness of Vinai Dithajohn's close-up photography allows audiences to observe emotional expression and attitude in faces and eyes of local people which reveal their humble nature of the northern people under the time of urbanisation that turned Chiang Mai into a modern big city, while the innocence of rural lives begin to gradually fade away.

HEAD HIGH Second Floor ภูมิใจเสนอนิทรรศการภาพถ่ายโดย วินัย ดิษฐจร ช่างภาพผู้บันทึกประวัติศาสตร์ของสามัญชน ที่จะนำเสนอร่องรอยวิถีชีวิตของผู้คนเชียง ใหม่เมื่อเกือบสามทศวรรษที่ผ่านมา ผ่านภาพถ่ายขาวดำในระยะใกล้ชิดที่สามารถ สะท้อนภาพบุคลิกนิสัยใจของคนเมืองดั้งเดิมในวันวานให้กลับมาแจ่มชัดอีกครั้ง จุดเริ่มต้นของ Passage to Chiang Mai เกิดจากภาพถ่ายที่บันทึกการเดินทางทาง รถไฟที่แช่มช้าจากกรุงเทพฯ สู่เชียงใหม่ ของวินัยซึ่งเริ่มเส้นทางอาชีพใหม่ในฐานะช่าง ภาพท่องเที่ยวอิสระ ในปี ค.ศ. 1993 การสัมผัสวิถีชีวิตผู้คนนอกเหนือจากภาพที่คุ้นเคย เดิมๆ ในข่าวหรือนิตยสารท่องเที่ยว ได้ปลุกสัญชาตญาณของนักแสวงหาแก่วินัย ให้ ออกตามล่าภาพที่ยังไม่เคยมีใครเคยบันทึกมาก่อน และหลังจากนั้นในปีค.ศ. 2000 วินัยได้รับเลือกให้เข้าร่วมเวิร์คช็อปภาพถ่ายขาวดำที่จัดโดยมูลนิธิ Indochina Media Memorial Foundation ที่เชียงใหม่เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม ซึ่งเป็นโอกาสที่ทำให้เขาได้ ใช้เวลาเก็บภาพวิถีชีวิตของผู้คนนอกเส้นทางของนักท่องเที่ยวทั่วไป ตั้งแต่ ผู้คนในตลาด ขายวัวควายและเครื่องมือการเกษตรแถวเขตสันป่าตอง ชาวเขาบนดอยอินทนนท์ คนขี่ จักรยานสามล้อและรถตุ๊กตุ๊กในเมือง รวมไปจนถึง นักแสดงอะโกโก้ในบาร์ที่ถูก ดัดแปลงจากโรงภาพยนตร์เก่า และเหล่านักเต้นคาบาเร่ต์ห้องแถวหลังมหาวิทยาลัย เชียงใหม่ ในนิทรรศกานี้ เอกลักษณ์ในการถ่ายภาพด้วยเลนส์ระยะใกล้ของวินัย ดิษฐจร ที่ทำให้ผู้ชมได้เห็นสีหน้า แววตา เลือดเนื้อของผู้คน จะค่อยๆ เผยให้เห็นถึง ทั้งมนุษย์ ความเป็นมนุษย์ และธรรมชาติที่น่ารักและถ่อมตัว ของชาวเหนือ ภายใต้บริบทที่มีฉาก หลังเป็นเมืองเชียงใหม่ที่ค่อยๆ วิวัฒนาการกลายเป็นเมืองใหญ่ที่ทันสมัย ในขณะที่ ความเป็นชนบทกำลังค่อยๆเลือนจางลงทีละนิด

The changing social context influences the everyday life of every diaspora. The exchange of conversations, telling stories from the old homeland and reflecting on cultural roots, helps the diaspora to find their way far away from their original home. Observing the majority's view of events at a particular time in a foreign country is the key factor in cognitive perception and finding one's way in a new environment. The incorporation and preservation of tradition and ethnic identity, or even translocation, are crucial for adaptation and survival within a territory that has always been linked to the homeland through historical, economic and political factors. Consolidation of food culture shows an effort not only to live in accordance with the new environment, but also to enrich it and thus contribute to the cultural diversity of a territory or country. It is about "creating a space" that keeps alive the longing for the taste of the old homeland and awakens memories of the good old days. In this exhibition, the audience is introduced to "diasporic memory" and confronted with questions about cultural diversity and the oppression of an ethnic minority.

บริบทที่เปลี่ยนแปลงไปของสังคมส่งผลต่อการใช้ชีวิตประจำวัน การแลกเปลี่ยนบทสนทนา เสมือนเป็นเครื่องมือช่วยสื่อสารเรื่องราวการสะท้อนรากทางวัฒนธรรมเดิมบนพื้นที่ทางวัฒนธรรมอันแตกต่างออกไปของคนพลัดถิ่น และการสำรวจมุมมองต่อสถานการณ์ ณ ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง จึงเป็นตัวแปรสำคัญของการรับรู้เชิงความคิดในมิติใหม่ การสอดแทรกกลิ่นอายของความเป็นพื้นเพเดิมผ่านอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ หรือแม้แต่การเคลื่อนย้ายถิ่นฐาน ถือเป็นเรื่องจำเป็นต่อการปรับตัวเพื่อความอยู่รอด
ความหลากหลายทางวัฒนธรรมในพื้นที่มีจุดเชื่อมโยงกันทางประวัติศาสตร์ การค้าขาย เศรษฐกิจ การเมือง และอุตสาหกรรม ล้วนแล้วแต่เป็นรอยต่อของกลุ่มคนพลัดถิ่นทั้งสิ้น รวมถึงการสร้างวัฒนธรรมทางอาหาร แสดงให้เห็นถึงการ “สร้างพื้นที่” ท่ามกลางบริบทข้ามชาติ ให้สอดคล้องกับสภาพแวดล้อมใหม่ คล้ายกับเป็นการเติมเต็มรสชาติที่โหยหาจากบ้านเกิด ชวนให้ย้อนรำลึกนึกถึงภาพจำในครั้งวันวาน
การจำลอง “ความทรงจำของคนพลัดถิ่น” (diasporic memory) ให้กับคนพลัดถิ่นหรือแม้กระทั่งการนำพาผู้ชมเข้าไปรวมสัมผัสถึงความหลากหลายทางวัฒนธรรมอันถูกทับซ้อน ถือว่าเป็นการสร้างประสบการณ์การรับรู้ในมิติ ให้ชวนคิดและตั้งคำถามต่อความเหลื่อมล้ำของสถานภาพทางสังคม