CURATORIAL STATEMENT

I PAINT IT BLACK 1999 is the most personal solo exhibition by young artist Chayanon Jaihan, alias THE 1999, in which he gives us a glimpse into his innermost being and deals with his pain in a raw, open, unsparing and radical manner.

Chayanon is currently going through a very painful phase in his life and reveals himself to us exactly as he feels: lonely, sad and lost. Again and again, dark (self-)portraits and semi-abstract images, painted on whatever was available at the time. It is the fragility, fragmentation and incompleteness of the works that fascinate us.

The artist is dealing with the impending death of his beloved mother, who is dying of cancer. He feels powerless and can only be there, holding her hand, caring for her and feeding her. And he transforms his pain and grief into art.

This show also provides insight into the daily struggle of this talented artist, who is trying to survive, sometimes not knowing how to pay the rent, with no money for art supplies and nothing to eat. But driven by the desire to create works that arise from an inner urge and reflect his true feelings.

Chayanon shares his fate with many of his generation. His dark, very personal images speak a universal language.

There is nothing we would rather ignore than the transience of the world around us. Yet we are confronted with it from time to time. How do we deal with the awareness that something is irretrievably lost? People who disappear from our lives, whom we love more than anything else?

How can you go on when you are far away from home, cope with loss when the loneliness is too great, when there is no one there to listen or sleep next to you or even hold your hand, and your body aches from crying, when in the loneliness of distance the memories are too vague and the longing for comfort grows?

Chayanon Jaihan realises at this stage in his life that he is lost, and that is a positive thing, because only those who can admit it will find something, and he will certainly find it.

Reinhard Kressner, Chiang Mai, 11 August 2025

คำแถลงของภัณฑารักษ์

I PAINT IT BLACK1999 คือ นิทรรศการเดี่ยวของศิลปินรุ่นใหม่ ชญานนท์ ใจหาญ ที่สะท้อนถึงตัวตนของศิลปินมากที่สุด ในนาม THE 1999 — บทเปิดใจที่เปลือยความรู้สึกอย่างหมดเปลือก เปิดโอกาสให้ผู้ชมได้เห็นถึงตัวตนที่ลึกที่สุดของศิลปิน ถ่ายทอดผ่านความรู้สึกของการต่อสู้กับความเจ็บปวด อย่างตรงไปตรงมาไม่ปิดบังด้วยวิธีการที่สุดโต่ง ราวกับพาเราดำดิ่งสู่ห้วงลึกของจิตวิญญาณ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจแห่งความจริง

ในตอนนี้ชญานนท์กำลังเผชิญบททดสอบแห่งชีวิตที่หนักหน่วงที่สุด เขาเผยให้เห็นถึงความรู้สึกที่แท้จริง—ความเดียวดาย ความเศร้า และการหลงทางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผลงานของเขาปรากฏเป็นภาพเหมือนตนเองและภาพกึ่งนามธรรมอันหม่นมืด สร้างสรรค์ลงบนวัสดุที่พอจะหาได้รายล้อมตัวเขาในขณะนั้น ทว่ามันกลับสะท้อนถึงความบอบบาง ความแหว่งวิ่น  และความไม่สมบูรณ์ในชิ้นงานนั้นเอง กลับกลายเป็นเสน่ห์ที่ดึงดูดสายตาและความรู้สึกของผู้ชม

เบื้องหลังภาพเหล่านี้ คือการที่ศิลปินเฝ้ามองชีวิตของมารดาผู้เป็นที่รักค่อย ๆ เลือนหายจากโลกด้วยโรคมะเร็ง เขาไม่อาจทำอะไรได้มากไปกว่าการคอยอยู่เคียงข้าง จับมือ ป้อนอาหาร และดูแลเธอทุกลมหายใจที่เหลืออยู่ ในขณะที่ความเจ็บปวดเหล่านั้นถูกกลั่นกรองและไหลรินออกมาเป็นงานศิลปะ

นิทรรศการนี้ยังเผยให้เห็นการดิ้นรนในชีวิตประจำวันของศิลปินผู้มีพรสวรรค์ ซึ่งในบางเวลาตัวเขาเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะจ่ายค่าเช่าในแต่ละเดือนได้อย่างไร ไม่มีทุนสำหรับวัสดุในการสร้างสรรค์ผลงาน และแม้แต่การทานอาหารในแต่ละมื้อยังเป็นเรื่องยากเย็น แต่ด้วยแรงปรารถนาที่จะสร้างสรรค์ผลงานจากแรงผลักดันที่อยู่ลึกภายในจิตใจยังคงขับเคลื่อนเขาอยู่ งานที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของเขาก็ยังคงโหมแรงอยู่เสมอ

ชญานนท์มิได้เดินอยู่เพียงลำพังในเส้นทางนี้ เขาแบ่งปันชะตากรรมร่วมกับคนรุ่นเดียวกันอีกมากมาย ผลงานของเขา แม้จะสะท้อนถึงอารมณ์ส่วนตัว แต่ความมืดมนของงานกลับถูกบอกผ่านงานศิลปะเป็นภาษาที่ทุกคนเข้าใจได้

เราทุกคนล้วนอยากหลีกหนีจากความไม่จีรังของสิ่งรอบตัว ทว่ากลับพบเจอมันอยู่เสมอ เราจะรับมืออย่างไร เมื่อรู้ว่าบางสิ่งจะสูญสิ้นไปอย่างไม่มีวันกลับ โดยเฉพาะเมื่อสิ่งที่หายไปจากชีวิตเราตลอดการคือผู้คนที่เรารักเหนือสิ่งใด

แล้วเราจะก้าวต่อไปได้อย่างไร เมื่อต้องอยู่ห่างไกลบ้าน  จะรับมืออย่างไรเมื่อความโดเดี่ยวมันหนักหนาเกินไป จะทำอย่างไรเมื่อไม่มีแม้แต่คนที่จะคอยรับฟัง คนที่นอนข้างกัน หรือแม้แต่คนที่คอยกุมมือ ร่างกายเจ็บร้าวจากน้ำตาที่หลั่งรินไม่ขาดสายในความอ้างว้างจากระยะทาง และความทรงจำที่ค่อย ๆ เลือนราง ขณะที่ความโหยหาความอบอุ่นนั้นกลับก่อตัวขึ้น

ชญานนท์ ใจหาญ เกิดความตระหนักในห้วงชีวิตนี้ได้ว่าว่าเขากำลัง “หลงทาง” ทว่าสิ่งเหล่านี้กลับเป็นเรื่องที่งดงาม เพราะมีเพียงแต่ผู้ที่ยอมรับในสิ่งนี้ได้เท่านั้น จึงจะค้นพบบางสิ่ง และเขาก็จะพบมันอย่างแน่นอน

ไรน์ฮาร์ด เครสส์เนอร์

เชียงใหม่, 11 สิงหาคม 2568

THE ECHOES OF CONFLICT

Humanity has advanced its civilisation over millions of years through conflicts. Empires rise and fall. Ideological conflicts emerge. Wars break out over questions of faith and power interests. The struggle for resources and power has become the most important driving force in the world, from colonial times to the present day. Even though the world has entered an age of advanced technology, the echoes of past conflicts are still palpable. Humans have created democracy and human rights. We are led to believe that we are making progress with the development of nuclear weapons and digital authoritarian states. Each generation continues to wage war like the one before, only with the most modern technology at its disposal. Nationalism, once a means of uniting people, has once again become a pretext for division, for the struggle for resources and power. This was true in the past and remains one of the driving forces of geopolitics today. War no longer takes place only on the battlefield, but also through trade wars, sanctions, cyber warfare and propaganda. People today dream of living among the stars or on other planets, yet it has not yet managed to free itself from the repetitive cycle that has driven so-called civilisation into conflicts from the very beginning.

THE ECHOES OF CONFLICT

นับล้านปีของวิวัฒนาการ มนุษยชาติขับเคลื่อนอารยธรรมผ่านความขัดแย้ง จักรวรรดิผงาดขึ้นและล่มสลาย อุดมการณ์ปะทะกัน สงครามปะทุด้วยศรัทธาและผลประโยชน์ การแย่งชิงทรัพยากรและอำนาจกลายเป็นแรงขับเคลื่อนสำคัญของโลก ตั้งแต่ยุคล่าอาณานิคมจนถึงปัจจุบัน แม้โลกจะก้าวสู่ยุคที่เทคโนโลยีล้ำหน้า แต่เสียงสะท้อนแห่งความขัดแย้งในอดีตก็ยังดังก้องไม่จางหาย มนุษย์สร้างประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนขึ้นมาพร้อมกับพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์และรัฐเผด็จการดิจิทัล เราเชื่อว่าเรากำลังก้าวไปข้างหน้า แต่เสียงสะท้อนจากอดีตยังดังก้อง แต่ละรุ่นยังคงสืบทอดสงครามของรุ่นก่อน ชาตินิยมเคยเป็นเครื่องมือแห่งความสามัคคี แต่กลับกลายเป็นข้ออ้างของการแบ่งแยก การแย่งชิงทรัพยากรและอำนาจที่เคยเป็นเชื้อไฟของสงครามในอดีต ยังคงเป็นแรงผลักดันของภูมิรัฐศาสตร์ในปัจจุบัน สงครามไม่ได้เกิดขึ้นแค่ในสนามรบอีกต่อไป แต่ปรากฏผ่านสงครามการค้า มาตรการคว่ำบาตร สงครามไซเบอร์ และการโฆษณาชวนเชื่อ มนุษย์ฝันถึงอนาคตในหมู่ดาว แต่ยังคงติดอยู่ในวัฏจักรเดิมที่ขับเคลื่อนอารยธรรมแห่งความขัดแย้งมาตั้งแต่แรกเริ่ม